● श्रीकृष्ण राऊत : कविता ●

श्रीकृष्ण राऊत हे समकालीन मराठी कवितेतलं एक महत्त्वाचं हस्ताक्षर.प्रयोगशीलता हा त्यांचा प्रतिभाधर्म.आशयसूत्रे आणि आकृतिबंध अशा दोन्ही अंतर्बाह्य अंगांनी अभिनव होऊन प्रकटणारी त्यांची कविता बहुरूपिणी आहे.कधी ती गझलसारख्या शास्त्रधाटीत रमते,कधी अभंग-लोकगीतांच्या अनघड लयीत लकेरी घेत लोकधाटीत विहरते;तर कधी छंदमुक्त होऊन लीलया दीर्घ पल्ला गाठते.‘एकविसाव्या शतकाच्या उंबरठ्यावर जन्म घेणार्‍या तान्ह्या मुला’ हा त्यांचा गाजलेला कवितासंग्रह.

भूल

तीन दगडांची चूल,
काडी-कचरा इंधन;
नालीशेजारी वाहत्या
झाडाखाली रंधावन.

ताट उपडे होऊन
झालो म्हणे पोळपाट;
वर आडवा गिल्लास
हळुहळू पोळ्या लाटं.

थंड परिसरामधे
रडे आकांताने मूल;
आत मालकाला दिली
पाय तोडणारी भूल.

झाके बसल्या बसल्या
दोन्ही टोंगळ्यांनी छाती;
पाही झ्यांपर काढून
काय चावणारे पाठी.

● श्रीकृष्ण राऊत : कविता ●

भूल

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा