एकला चालो रे

आपल्याच

उजव्या हाताला म्हणावं बाप

आणि

डाव्या हाताला माय.

तेच

घेतात आपला चेहरा

त्यांच्या ओंजळीच्या कुशीत;

जगापासून आपली आसवे झाकण्यासाठी.

करतात आपले सांत्वन,

पुसतात अश्रू

बोटाच्या रुमालाने.

हमसून हमसून

घशात अडकलेल्या हुंदक्यासाठी

तेच पेश करतात

थंडगार पाण्याचा प्याला

आणि 

तापलेल्या डोक्याला

थापटून थोपटून तेच करतात शांत;

केसातून त्यांची वत्सल बोटे फिरवीत.

अंगुली-निर्देश करून

तेच होतात आपले सच्चे वाटाडे;

ज्या वाटेवर आपण चालावे बिनधास्त.

प्रवासाच्या प्रारंभी तेच उभे असतात

आपल्या स्वागताला

गुलाबपुष्प घेऊन

कोणत्याही समारंभाशिवाय.

आणि 

प्रवासात तेच काढतात

आपल्या पायात मोडलेले काटे

कोणत्याही विनंतीविना.

एखाद्या लढाईत

दोन-दोन हात करताना

त्यांचे प्रयत्न पडले अपुरे

आणि

पराजित रुळावर

आपले मुंडके झाले धडावेगळे;

तर त्यांनीच घेतलेली असते

आपली मृत्यूपूर्व जबानी

कागदाच्या छोट्याशा चिटो-यावर-

राजीखुशीने केलेल्या आत्महत्येचा

आळ

कुणावरही येऊ नये म्हणून.

स्वार्थाच्या बाजारात

पाण्यापेक्षा पातळ असतं रक्त

आणि विकाऊ असतं

अच्छाअच्छांचं इमान

हे त्यांना चांगलंच असतं ठाऊक;

म्हणून ते करतात दस्तखत

आपल्या मृत्युपत्रावर.

त्यांच्या इतकं जवळचं

नसतंच आपलं कुणी;

आपल्यावतीने तेच उमटवतात

डाव्या अंगठ्याची निशाणी

मानवतेच्या जाहीरनाम्यावर

ज्यात असतं स्पष्ट नमूद :

रेणुहूनही तोकडा

मनुष्यप्राणी

या विराट ब्रह्मांडामध्ये

अगदी एकटा आहे.